Vanmiddag rond 12 uur stond ik in een winkel kleding te passen toen er ineens een vlekje voor m'n ogen kwam, dat kleine vlekje betekend migraine.. fijn, daar zat ik nu echt op te wachten! Terwijl ik gauw m'n kleren aantrok liep ik naar de kassa om af te rekenen: Pas geweigerd. Nog eens proberen: Pas geweigerd. Natuurlijk, dat ook nog! De mevrouw achter de kassa wees me op de bank aan de overkant van de straat en legde m'n tas apart, ondertussen was dat ene vlekje veranderd in meerdere vlekken en liep ik naar de bank terwijl ik in mijn hoofd herhaalde:'Rustig blijven, rustig blijven, de vlekken gaan weg, over een kwartier ben je op je kamer en kan je naar bed' terwijl een ander stemmetje zei:'Shit, je staat hier in een druk winkelcentrum, je kan amper je pincode intypen omdat de toetsjes voor je ogen dansen en je moet nog terug zien te komen met de bus.' Op dat moment voelde ik mij erg ongemakkelijk, ik probeerde mij voor te stellen hoe ik er uit zou zien, kort sluiting in je kop terwijl er aan de buitenkant niks te zien is. Het voelde als een toneelstuk, ik zelf wist wat er aan de hand was maar ik moest doen alsof er niks was totdat ik thuis zou zijn. Gelukkig accepteerde de bank mijn pas en kon ik de mevrouw achter de kassa snel mijn geld overhandigen. Ik liep de winkelstraat uit, volgde een echtpaar wat voor mij liep zodat ik naar de grond kon kijken, als ik om mij heen keek zag ik enkel halve mensen lopen. Dit klinkt waarschijnlijk heel raar, ik zit al de hele tijd na te denken over hoe je aan iemand uit kan leggen wat je ziet als je migraine krijgt.. je ziet geen vlekken zoals vlekken wanneer je in de zon. Toen ik vanmiddag naar de mensen om mij heen keek zag ik halve mensen doordat er stukken uit mijn gezichtsveld wegvielen, en die stukken waren rondjes, dit betekend niet dat in de plaats van die rondjes ik zwarte stukken zag, nee in de plaats daarvan zag ik gewoon een ander stuk van het beeld. Dus ik zag een meisje voor een winkelruit staan, dat meisje was een helft van een meisje, de andere helft van haar was een wazige winkelruit. Nu, duidelijker kan ik het niet maken, neem maar van mij aan dat het zeer onprettig is en erg vervelend om op die manier de wereld om je heen te zien.
Om een lang verhaal kort te maken, ik liep naar de bushalte waar ik de eerste de beste bus in stapte en mijn kaartje overhandigde. Ik plofte neer op een bankje en sloot mijn ogen terwijl de bus ineens een pijnlijke herrie maakte en het licht van buiten pijnlijk fel werd. De bus stopte, zo snel als ik kon liep ik naar huis, gooide alles op de grond, haalde mijn bureau overhoop opzoek naar de medicijnen, slikte een hele pil door en kroop in bed. (volwassenen mogen 1 pil per dag, ik vond dat ik mezelf wel tot volwassene mocht rekenen) Ik weet niet wat er in die pil zit maar wat een geweldig medicijn is dat, ik heb nog nooit zo'n milde migraine gehad! U moet weten dat ik die medicijnen pas later kreeg, toen ik al steeds minder vaak migraine had, voorheen slikte ik ibuprofen, toen dit niet meer hielp kreeg ik deze voorgeschreven.
Om 4 uur werd het minder, zoals altijd na migraine voelde ik me raar, trillende handen, leeg gevoel, alsof mijn hoofd gereset was hoewel ik nog even veel wist als daarvoor (wees niet ongerust, wat ik beschrijf is wellicht wat overdreven). 's Avonds at ik een boterham, dronk ik cup a soup en vond ik dit mooie programma: Muziekspecials,
Cor Bakker ontvangt Louis van Dijk. Ik lag op bed en sloot mijn ogen, genietend van het geweldige pianospel van deze twee componisten. Wat kan muziek toch ongelooflijk mooi de emotie overbrengen, toen ik Louis van Dijk zag spelen werd de muziek nog mooier, in zijn ogen zie je de concentratie, het genieten van de klanken, zijn geleefde gezicht met lachrimpels, zijn krom gegroeide rug en zijn nog altijd lenige snel bewegende handen die over de toetsen dansen. Ik bewonder hem.
Louis van Dijk
Cor Bakker
Louis van Dijk (rechts) en Cor Bakker
